گزیده ای از مناجات های علاّمه حسن زاده آملی 4

از الهی نامه ی حضرت علاّمه حسن حسن زاده آملی حفظه الله

الهى، به چهل و سه رسیده ام. چند سال ایّام صباوت بود و بعد از آن تا اربعین دوران نخوت جوانى و غرور تحصیل فنون جنون، اینک حاصل بیدارى دو ساله ام آهِ گاه گاهى است (( یَا لاَ اِلَهَ اِلاَّ اَنت )) جز آه در بساط ندارم از من آهى و از تو نگاهى.

الهى، عمرى آه در بساط نداشتم و اینک جز آه در بساط ندارم !

الهى، غبطه ی ملائکه اى می خورم که جز سجود ندانند، کاش حسن از ازل تا ابد در یک سجده بود.

الهى، تا کى عبد الهوى باشم ؛ به عزّتت عبد الهو شدم.

الهى، از نخوردن رسوائیم و از خوردن رسواتر.

الهى، عبدالله و محمّد و علی و فاطمتین و حسین را به حسن ببخش و حسن را به محمّد و علی و فاطمه و حسنین.

الهى، همه این و آن را تماشا کنند و حسن خود را که تماشایى تر از خود نیافت.

الهى، هر که شادى خواهد بخواهد، حسن را اندوه پیوسته و دل شکسته ده که فرموده ای : (( اَنَا عِندَ المُنکَسِرَهِ قُلُوبُهُم )) .

الهى، دل بى حضور چشم بى نور است ؛ این دنیا را نمى بیند و آن عقبا را.

الهى، فرد ؛ تنها تویى که ما سوایت همه زوج ترکیبى اند و صمد ؛ فقط تویى که جز تو پُرى نیست و تو همه اى که صمدى.

الهى، حسین شیرخوارم آهنگ برخاستن مى کند و از ناتوانى و بى تابى بر خود مى لرزد تا دستش را بگیرم و بایستانمش که آرام گیرد، حسن هم حسین تو است و جز تو دستگیرى نیست ؛ به شیر خوار حسین، دست حسن را گیر.

الهى، حسین شیرخوار حسن را به حسن ببخش و حسن را به شیرخوار حسین.

الهى، آن که خواب را حَباله ی اِصطیاد مبشّرات نکرده است، کفران نعمت گران بهایى کرده است که درى از پیغمبرى است.

الهى، آن که در نماز جواب سلام نمی شنود، هنوز نمازگزار نشد ؛ ما را با نمازگزاران بدار.

الهى، خوشا آن که بر عهدش استوار است و همواره محو دیدار است.

الهى، همه در راه خود استوارند، حسن را در راهش استوار بدار.

الهى، توفیق ترک عبادتم در عبادتم ده.

الهى، شکرت که به سرّ (( مَن مَاتَ وَ لَم یَعرِف اِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَهً جَاهِلِیَّه )) رسیدم و امام شناس شدم و فهمیدم که امام اصل او قائم و نسل او دائم است.

الهى، همه ددان را در کوه و جنگل می بینند و حسن در شهر و ده !

الهى، در خواب سنگین بودم و دیر بیدار شدم، باز شکرت که بیدار شدم؛ خُنُک آن که مشمول « آتَینَاهُ الحُکمَ صَبِیّاً » و « آتَینَاهُ رَحمَهً مِن عِندِنَا » و « عَلَّمنَاهُ مِن لَدُنَّا عِلماً » است.

الهى، چگونه حاضر نباشم که معلوم تو بلکه علم توأم ؛ « وَسِعَ رَبِّی کُلَّ شَیءٍ عِلماً ».

الهى، چگونه از عهده ی شکر برآیم که این بى نام و نشان را سر و سامان داده اى.

الهى، فرزندان حسن هر گاه از کار خسته شدند از شنیدن یک (( بارک الله )) پدر چنان نیرو مى گیرند که گویا خستگى ندیدند؛ اگر پدرشان یک بار (( بارک الله )) از تو شنود چه خواهد شد !

الهى، از خوردن در شگفتم که جماد را حیوان مى کند و حیوان را انسان.

الهى، این ایّام معدودات است و محرّم ماه ارشاد در پیش، توفیقم ده تا هم اکنون قابل ارشاد شوم که گفتار از دهن بى کردار نمودارى ندارد.

الهى، یک عمر امروز را فردا بردم ؛ توفیقم ده که حال فردا را به امروز آورم.

الهى، قربان لب و دهانم بروم که به ذکر تو گویایند.

الهى، درشگفتم از آن که در غربت از یاد وطن شکفته می شود و در دنیا از یاد آخرت گرفته !

الهى، چون است که در خود مى نگرم به تو نزدیک می شوم و در تو می نگرم از خود دور !

الهى، تو را دارم چه کم دارم، پس چه غم دارم.

الهى، هر که را مى بینم با خود اند، مرا با خودت دار.

الهى، هر که را مى بینم در تسخیر و تصرّف ملک مى گوید و مى کوشد، حسن را سیر در ملکوت ده و انس با جبروت و به زبان آنان گویا کن و در حضور مالک ملک و ملکوت و جبروت بدار.

الهى، از سجده کردن شرمسارم و سر از سجده برداشتن شرمسارتر !

الهى، این کم ترین را با قلیل بدار.

الهى، در شگفتم از آن که کوه را مى شکافد تا به معدِن جواهر دست یابد و خویش را نمی کاود تا به مخزن حقائق برسد !

الهى، هر نقمت و زحمت بر حسن آید نعمت و رحمت است و همه ی تلخی ها در کامش شیرین تر از عسل است و هر دشوارى براى او آسان است، جز این که گرفتار احمق شود. به عزّت و سلطانت در چنگ احمق گرفتارش مکن !

الهى، حسن را شیر و پلنگ بدرد و با احمق به سر نبرد !

الهى، سیلى سرازیر شد تا قطره اى نصیب حسن گردید !

الهى، شکرت که این کودک را در سایه ی اقبال بزرگان واسطه ی فیض گردانیدى !

الهى، گرچه علم رسمى سر به سر قیل و قال است، باز شکر که علم و کتاب حجابم شدند نه سنگ و گل و درهم و دینار !

الهى، به حرمت سر و سامان گرفته گانت، این بى سر و پا را آواره ات کن !